Szewna
Cmentarz parafialny w Szewnie usytuowany jest w pobliży kościoła pw. św. Mikołaja. Ma on kształt prostokąta. Jest zlokalizowany w centrum wsi, u zbiegu dwóch dróg: jednej prowadzącej do Ostrowca Św., drugiej do Gromadzic. To właśnie ta druga droga, prowadząca do Gromadzic, oddziela cmentarz od zespołu kościelnego (cmentarz rozpościera się po wschodniej stronie drogi w kierunku Gromadzic i południowej stronie drogi relacji Ostrowiec Św. – Nowa Słupia).
Szewieńska nekropolia jest jedną ze starszych w regionie (z 1798 r. pochodzi również cmentarz w Denkowie (Ostrowiec Św., osiedle Denków, przy ul. Ostrowieckiej), zaś cmentarz w Ostrowcu Św. przy ul. Denkowskiej z końca XVIII w.). Została założona w 1798 r., w związku z zarządzeniem wydanym przez Austriaków w 1795 r. zakazującym pochówków na cmentarzach kościelnych. Najstarszym obiektem, który pozwala datować czas jej powstania jest wysoki piękny kamienny krzyż, opleciony winną latoroślą. Stoi on na cokole o przekroju prostokąta zwieńczonym gzymsem, na zachodniej płaszczyźnie opatrzonym datą „ANO / 1798”.
W przeciągu ponad 200 lat istnienia szewieński cmentarz został kilka razy powiększony. W pierwszym okresie istnienia był stosunkowo nieduży i okolony drewnianym płotem. Inwentarz fundi instructi kościoła parafialnego w Szewnie spisany w 1838 r. podaje, że cmentarz „na chowanie ciał zmarłych za drogą do kościoła położony” rozpościerał się na powierzchni 60 prętów kwadratowych oraz że kiedyś był obwiedziony drewnianym parkanem, z którego pozostały jedynie szczątki. Z frontu od drogi posiadał on bramę murowaną ze „sztachetami i wrotami podwójnymi, z zamkiem bez klucza, tudzież sztachetami w przęsłach sześciu na podmurowaniu w słupy murowane, z ozdobnymi na wierzchu kamieniami, w liczbie sztuk dziesięć”.
Wykaz stanu cmentarzy grzebalnych przy kościołach w dekanacie kunowskim spisany za rok 1856 podaje: „Szewna – z fronu obmurowany cmentarz – dalej ogrodzony żerdziami tymczasowo, korespondencja z władzami rozpoczęta co do dalszych murów. Cmentarz tu jest poradnie utrzymany”
Za czasów probostwa ks. Grynfelda, a więc w okresie pomiędzy rokiem 1838, a 1883, cmentarz został powiększony i zyskał nowe ogrodzenie. Inwentarz sporządzony w 1887 r. podaje, że szewieńska nekropolia liczyła „ze cztery morgi”. Z trzech stron była otoczona murem, a z czwartej strony tj. „od strony drogi”, czyli od zachodu posiadała ogrodzenie na wysokiej podmurówce wykonane z żelaznych przęseł umieszczonych w murowanych słupach. Z tej strony znajdowała się żelazna brama zamykana na kłódkę. „Ogrodzenie to staraniem śp. ks. Gryndelda zrobione, wygląda pięknie i niemało świetności miejscu temu dodaje” zapisano w inwentarzu.
Z czasów ks. Grynfelda pochodzi kaplica przedpogrzebowa.
Na początku XX w. ponownie cmentarz zwiększył swą powierzchnię. Ks. Teofil Banaszkiewicz, proboszcz szewieński w latach 1902-1907, nabył 3 morgi ziemi za 3175 rubli srebrnych na poszerzenie nekropolii, a następnie obmurował ją (tak podaje inwentarz z 1933 r.). Mówiąc ściślej ks. Banaszkiewicz obmurował znaczną jego część; grodzenie cmentarza wykończył bowiem jego następca, ks. Szatowski. Inwentarz z 1908 r. wzmiankuje: „cmentarz grzebalny (…) stary i nowy, 6 mórg przestrzeni mający, oparkaniony z dwóch stron zachodnio-północnej od drogi publicznej. Na wysokiej z ciosowego kamienia podmurówce, ma kratę żelazną w słupy z kamienia ciosowego osadzoną, z trzeciej strony od południa okolony murem kamiennym, z czwartej strony od wschodu jest niedokończony, ma dwie bramy. Żelazne w słupach z ciosowego kamienia osadzone, ogrodzenie dosyć kosztowne wygląda pięknie niemało świetności miejscu temu dodaje”. W tym czasie pojawia się po raz pierwszy określenie „stary” i „nowy” cmentarz. W 1933 r. szewieńska nekropolia liczyła – jak podaje inwentarz spisany w tym roku – dalej 6 mórg. Od strony wschodniej i południowej była ogrodzona murem, a od północnej i zachodniej ogrodzeniem z metalowych przęseł umieszczonych w kamiennych słupkach, na wysokiej podmurówce.
Spisany w 1949 r. inwentarz informuje, że cmentarz liczy 6 mórg i ma ogrodzenie dwojakiego rodzaju: mur i płot kamienno-metalowy oraz że posiada trzy żelazne bramy, a w jego rogu, przy skrzyżowaniu dróg figurę Matki Bożej.
W latach następnych wzrost liczby mieszkańców parafii Szewna spowodował, że cmentarz został powiększony. W jego obręb włączono tereny, położone po stronie południowej, nieco poniżej dotychczasowej nekropolii. Nowego znaczenia nabrało określenie „stara” i „nowa” część cmentarza.
Cmentarz szewieński posiadał cmentarz wojenny. W jego obrębie znajdowały się mogiły z lat 1914-15; niezachowane do chwili obecnej. Były one zlokalizowane w prawym rogu cmentarza pod murem i obejmowały kilkadziesiąt mogił. Obecnie teren został zajęty pod nowe pochówki. Spoczywało tu 70 żołnierzy armii rosyjskiej, 50 austro-węgierskiej i 2 niemieckiej. Na teren cmentarza wojennego w Szewnie przeniesiono także po I wojnie światowej 7 ciał zmarłych żołnierzy austriackich, których groby były rozrzucone w rejonie Ostrowca. Przy rewizji cmentarza wojennego w Szewnie w 1927 r. określono jego stan zachowania jako średni. W okresie 1929-1931 władze posiadały fotografie szewieńskiego cmentarza wojennego. W roku 1931/32 planowano remont cmentarzy wojennych znajdujących się na terenie powiatu opatowskiego. Wśród wytypowanych był także uwzględniony cmentarz szewieński.
W lutym 1939 r. sporządzono na potrzeby Niemiec wykazy cmentarzy wojennych leżących w województwie kieleckim przeznaczonych do likwidacji. Na liście tej znajdował się cmentarz wojenny w Szewnie położony na cmentarzu parafialnym.
Przy okazji remontów cmentarzy wojennych otaczano opieką także groby bohaterów i uczestników powstań narodowych z terenu powiatu opatowskiego. W latach 1926-31 zostały wyremontowane i uporządkowane mogiły powstańców 1863 r.
Według danych w 1926 r. na cmentarzu w Szewnie były 74 groby z I wojny światowej. Znajdowały się także 2 groby polskich oficerów i pomnik z powstania 1863-64 (w opłakanym stanie). Nikt nie sprawował opieki nad grobami.